Bestelenen "Türkiyem" şiiri ile bir nesle heyecan aşılayan, diğer şiir ve yazılarıyla da hayatın anlam ve derinliklerini aşikar kılan Dilaver Cebeci yüreğimize saplanmış bir hançer gibi Hakk'ın rahmetine yürüdü. Ardından, milletçe iftihar ettiğimiz Cengiz Aytmatov'u uğurladık.
Kader onu eli öpülesi milletimizin yükünü üstlenmek zorunda bırakmıştı. Kırgız'dı. Sovyet vatandaşı olarak dünyaya gelmişti ama cümle alem onun Türk olduğunu biliyordu. Aksi takdirde "Toprak Ana", "Beyaz Gemi", "Kopar Zincirlerini Gülsarı" gibi bugün insanlığın ortak birikimi haline gelmiş, tarihin akışını etkileyecek eserler veren bir sanatçıyı yere göğe sığdırırlar mıydı? Zayıf dönemlerinde milletlerinin yükünü çekmek her babayiğidin harcı değildir. Fakat o altın beyinli adam buna kendini mecbur hissetmişti. Kısa bir süre geçmişti ki Ahmet Yüksel Özemre Hocamızın vefat haberiyle sarsıldık. Ciddi bir bilim insanı idi; metafizik âlemle temellendirilmeyen ilmin anlamsızlığının farkında idi. Hem ehl-i dîl, hem de ehli dildi. Çevresindekilere sürekli güzellikleri tavsiye eder, insan yetiştirmenin ve yetişmiş insanın kıymetini bilirdi.

Ve nihayet can dostlarımızdan biri daha bu ulu kervana katıldı: Erdem Bayazıt. Kendisini hukuk fakültesine başladığım yıl tanımıştım. O zamanlar Necip Fazıl'ın eserleri liselerde okutulmaz ve adı ürkütücü bir tavırla kulaktan kulağa fısıldanırdı. Gençliğin büyük çoğunluğu için meçhul olan bu adam kimdi? Ne iş yapardı? Maksadı neydi? Fakültenin kantininde oturduğumuz sırada Nuri Pakdil ağabey üstadın "Sakarya" şiirini okudu ve o şiiri dinlemekten aldığım tad uzun süre dimağımdan silinmedi. Bilahare Erdem Bayazıt'tan "Geçen Dakikalarım" şiirini dinledim. Necip Fazıl'la kurduğum ünsiyette onlar mühim bir rol oynadılar.

Nuri Pakdil, Erdem Bayazıt, Rasim Özdenören, Cahit Zarifoğlu, Alaaddin Özdenören... Fikir ve sanat tutkunu bir grup Maraşlı... Malayani konulardan hoşlanmazlar. Siyaset gibi ucuz uğraşları da konu edinmezler. Sohbetleri ağırlıklı olarak sanata, düşünce hayatımıza ve estetiğe dairdir. Sanki bu farklılıkta Maraş'ın toprağının bir tesiri vardı. Sanki "Maraşlı Şeyhoğlu"nda olduğu gibi acılarla yoğrularak kavuştuğu derin terkiplerle bize ölümsüz idrakler sunan mümbit bir ova idi Maraş. Bu gelen kafile de o verimkârlığın son halkası...

Bilahare bu grubun İstanbul'dan dağılarak Ankara'da toplanmaya başladığını gördük. Bu defa halkalarına Ersin Nazif Gürdoğan, Akif İnan gibi Maraşlı olmayan bilim ve sanat erbabı da katılmış, meclisleri genişlemişti. Ankara'nın bürokratik havasına tam anlamıyla bir başkaldırı niteliğinde olan "Mavera" isimli bir dergi çıkarmaya başladılar. Siyasi yönü bulunmayan, değişik mahfillerden beslenmeyen bir dergiyi çıkarmanın ne kadar güç olduğunu konuya aşina olanlar bilirler. Bir avuç idealist genç bu zoru yıllarca başardılar. Bu dergi hem bir okula dönüştü hem de çok geniş çevrelerde yankı buldu. Dikkat sahibi bütün araştırmacılar bu derginin fikir ve kültür hayatımızdaki izlerini bugün de yarın da takip edebilirler.

Erdem Bayazıt'ın fikri estetikle yoğurup gün ışığına çıkardığı Mavera'daki şiirleri kısa zamanda dikkatleri üzerinde topladı. Yapmacık olmayan, süsten ari, saf şiiri yakalamak gayretiyle gürül gürül akan coşkun ırmaklara benzeyen şiirler söyledi.

"Bir gün öleceğim biliyorum

Bunu her an ölür gibi biliyorum

Anamın yüreğinde bir kor

Ölene dek sönmeyecek bir ateş

Kımıldanıp duracak hep.

Karım bomboş bulacak Dünyayı

Ne olur birlikte ölseydik deyip duracak

Oysa insan yalnız ölür

Ama o olmayacak dualarla teselli arayacak."

Bir hastane köşesinde titreyen ellerle bir dostun ardından yazmanın ne kadar acı ve tahammül edilmesi güç bir hal olduğunu ancak yaşayan bilir. Yüce Allah'tan milletimizin bu güzel evladının sevdikleriyle haşrolmasını dilerken, Ahmet Bayazıt kardeşime, ailesine, yakınlarına, sevenlerine sabırlar niyaz ederim.

Zaman 14.07.2008